Enkele jaren geleden leerde ik Wayne Nicholson kennen, toen hij met collega muzikant John Campbelljohn het album ‘Elmore’s Blues’ (2020) opnam. Beide zijn Canadezen. Songwriter, zanger en producer Wayne Nicholson staat al lange tijd bekend als een van de betere blues/rock zangers in de provincie Nova Scotia van groepen als Horse en The Oakley Band (origineel met Doug MacKay op drums & Bruce Dixon op bas).  Beiden stonden al vaker solo en met band in de studio, maar deden toen voor het eerst een gezamenlijk studio project.

Wayne Nicholson groeide op met de oude jazz en bluesmuziek van Bessie Smith, Robert Johnson en Louis Armstrong en werd muzikaal beïnvloed door Elvis, Chuck Berry, Stones, Beatles en Bob Dylan. In zijn al méér dan 50 jaar durende carrière nam Nicholson al acht albums op en toerde hij met vele “groten”, zoals o.a. Ike & Tina Turner, Gregg Allman, J Geils Band, Jeff Healey en James Cotton. Nicholson is ook winnaar van de East Coast Music Awards Stompin' Tom Award, die wordt uitgereikt aan artiesten die een stempel hebben gedrukt in de muziekscene van Atlantic Canada en die worden gezien als onbezongen helden.

Solo verscheen eerder dit jaar Wayne Nicholson’s nieuwe studio album, ‘Gin House’. Het album is een verzameling van 11 songs, inclusief 8 door Nicholson geschreven originelen. Wayne nam ze op met een band uit Halifax (N.S), lokale getalenteerde muzikale veteranen: Bruce Dixon, Neil Robertson, Kim Dunn & Bill Stephenson. Gin House werd opgenomen in Joel Plaskett's Fang Studio’s in Dartmouth.

Gin House’ opent met de titelsong, “Gin House Blues”. Het iseen sterk rockend nummer, met Stephenson op harmonica die met een overtuigende groove de troepen leidt. Wat daarna volgt is in één woord te omschrijven als blues “divers”. Elk nummer benadert een ander blues genre. Op “Shucking Corn” doet Wayne dit met veel gevoel voor R&B en Funky Soul, “Mother Earth Blues” klinkt erg rauw en op “She's Not My Angel Anymore” klinkt hij desperaat, zoals blues klinken moet. “When Trust Turns To Dust” is daarna een rocker pur sang, Jimmy Reed’s “Honest I Do” een bijna tearjerker en “The Night Train Is Coming” een knappe laat in de avond blues met uitstekende slide gitaar, die wat moeilijk op snelheid geraakt en die je doet peinzen aan wat voorbij is. “Forty Days and Forty Nights”, de Muddy Waters’ song, krijgt hier een geslaagde update. “Invisible Blue” is een prachtige slow blues, die een andere, een emotionele Nicholson laat horen. “Blue Funk” is, zoals de titel laat vermoeden, een funky nummer en het rustige “Wayne and Bill's Gin House Blues”, een Nina Simone nummer waarmee het album afsluit, is een laat avond kroegen blues, die je ontdekt als je in de vroege uren een laatste vertroosting bij de man achter de piano (Kim Dunn) zoekt.

“Wayne Nicholson once again delivers a great and very varied blues album with 'Gin House' …” (ESC, Rootstime.be)

Eric Schuurmans

‘GIN HOUSE: tracklist: 01. Gin House Blues – 02. Shucking Corn - 03. Mother Earth Blues - 04. She's Not My Angel Anymore - 05. When Trust Turns to Dust - 06. Honest I Do [Ewart Abner / Jimmy Reed] - 07. The Night Train Is Coming - 08. Forty Days and Forty Nights [Bernard Roth > Muddy Waters] – 09. Invisible Blue - 10. Blue Funk - 11. Wayne and Bill's Gin House Blues [Nina Simone] | Music/Lyrics: Wayne Nicholson, or as [noted] | Producer: Tony D | Credits: Wayne Nicholson: vocs, guitar & Bruce Dixon: bass / Neil Robertson: drums / Kim Dunn: keys & Bill Stephenson: harmonica

Discography WAYNE NICHOLSON: Gin House [2023] | Elmore’s Blues, w/John Campbelljohn [2020] | Oakly, by Oakly [2018] | Diggin the Dirt [2017] | Playin' It Cool [2006] | I Drive [1998] | Under the Influences [1995] | Don't Let Go [1992] | (“single”)